W ramach nadrabiania zaniedbań postanowiłem się nieco przyjrzeć tajemniczej postaci, jaką niewątpliwie jest Mayer Hawthorne.
Tak naprawdę Hawthorne to ksywa wymyślona na potrzeby wydawnictwa ‘A Strange Arrangement’. Facet naprawdę nazywa się Andrew Mayer Cohen (nie mylić z odtwórcą ról Bruna czy Ali G) i pochodzi z okolic Detroit. Jego pseudonim to zbitka powstała z prawdziwego imienia i ulicy, na której się wychował. Ma trzydzieści lat, a już zdążył dorobić się w swojej biografii sformułowania multiinstrumentalista. Jak sam opowiada, kiedy jeździł z ojcem samochodem, z radia często leciały jazz i soul powstałe właśnie w Detroit. „Większość najlepszej muzyki wywodzi się właśnie stamtąd” – chwali się Andrew, ale trudno się z nim nie zgodzić. To tamto miejsce jest kolebką wielu gatunków muzyki. Z pewnością to nie pozostało bez wpływu na gust i zamiłowanie małego Cohena – postanowił parać się trudnym zawodem muzyka. Twierdzi, że największą inspirację czerpie z utworów Smokeya Robinsona czy Curtisa Mayfielda – nie kłamie, a dowód na to zawarł na swoim albumie, który wywołał ostatnimi czasy spore zamieszanie. Sam szef Stones Throw opowiada, że kiedy pierwszy raz zaprezentowano mu dwa numery wykonane przez Mayera, pomyślał, że ktoś robi sobie z niego jaja puszczając jakieś stare, zapomniane szlagiery. Nie mógł uwierzyć, kiedy wyjaśniono mu, że to zupełnie nowe nagrania, a do tego koleś, który w nich śpiewa sam dograł wszystkie chórki, instrumenty oraz napisał muzykę i teksty. Drugi szok przeżył, kiedy poznał osobiście wykonawcę. Przecież tego nie mógł śpiewać biały młodzieniaszek wyglądający jakby dopiero co wrócił ze spotkania studenckiego bractwa! A jednak, ten nerd to właśnie Mayer Hawthorne. Ten, który może nie ma wokalu jak Jamie Lidell i najlepszych produkcji na świecie, a jednak plasuje się w czołówce najfajniejszych soulowych wokalistów. Ten sam, który przynależy do hip hopowego składu Athletic Mic League. Niezłe zaskoczenie, a jeszcze większe, że tą jedną płytą potrafił podbić serca i porwać za sobą tłumy fanów (a przede wszystkim fanek!). To tylko dowód na to, że w cenie wcale nie są elektroniczne rzężenia, trzaski, szumy i cyzelowane brzmienie tylko zwyczajne, lekkie i urokliwe piosenki z chwytliwym refrenem. W roku 2009 to z pewnością najlepszy i najbardziej intrygujący debiut.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz